YOKSUN…

Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü, kör oldum…

                                        CEMAL SÜREYA

Olurda bir gün dönersin diye hep bekledim… Atmadım, vermelere kıyamadım eşyalarını gelir de sorarsın diye… Bana el sallarken en son,  veda ettiğimizi bilseydim eğer, sarılırdım boynuna, salar mıydım seni  hiç sonsuzluğa?…

Gelecek diyordum, bir gün gelecek… Her kapı açıldığında, her anahtar sesi şıngırtısında, çalan zillerin sesinde bekledim…

Her bayram sabahı elini öpmek için,

Her doğan güneşin ardından, tutup elinden yeni yeni yerler keşfedebilmek için,

Her yaptığım işte takdirini kazanabilmek belki de hayır duanı alabilmek için bekledim.

Başımı göğsüne yaslayıp huzur bulabilmek,

Dünya yansa umurumda olmayacak kadar kendimi güvende hissedebilmek için,

Hepsi bir tarafa, nefesini bir kez daha duyabilmek, gözlerindeki huzura yeniden erebilmek için bekledim seni…

Ben beklerken mevsimler geçti;  yazlar kışa, kışlar bahara döndü, gelmedin.

Ben beklerken akrep, yelkovanı kovdu, dakikalar saatleri yordu, takvimler yılları yuttu,  gelmedin…

Ben beklerken, güneşler de doğdu, fırtınalar da koptu, nice hayatlar can bulurken nicesi de yok oldu, gelmedin…

Ben beklerken, yüzümde çizgiler oluştu, saçlarıma aklar doldu, gelmedin…

İçimdeki çocuk büyüdü, kuş yuvadan uçtu, gelmedin…

Meğer ne zormuş dönülmez akşamların ufkunda beklemek…  Siyah beyaz bir film gibi geçmişi izlemek… Elimi bıraktığın gün büyümek ne zormuş… Ne zormuş kadere boyun eğmek, takdir-i ilahi derken, üzerinden yıllar yılar geçse bile kabuk bağlamış bir yaranın altında kanamaya hazır beklemek ne zormuş…

Şimdi filmi başa sarsam ve yeniden o küçük çocuk olsam, yüzünü kuruladığın havluyu tutsam uzatsam, kahvaltıda yediğin dört dilim ekmeği masaya, terliklerini yoluna koysam, mavi ceketini vestiyere assam…

Gelir misin?…

              Yine bir babalar günü, sen yoksun ;

                                                          Her daim dualarımdasın babam!…