HER ŞEY İNSAN OLMAKLA BAŞLAR

Adettir hani “ Ah nerde o eski bayramlar!” diye iç geçirilir ya her bayram, öyle değil bence. Bayramları bayram yapan insanlardır. Bayramın tüm lezzeti, tadı, tuzu insanla ortaya çıkar.

Bugün insanlar, eski bayramlardan çok daha fazla imkâna, çok daha yüksek hayat standardına sahip.

Peki, eksik olan ne?

Sevgi ve saygı ,

Merhamet,

Vicdan,

Ahlak,

Dürüstlük,

Adalet,

Namus,

Onur,

Utanma duygusu,

Ve daha sayamadığım insani hassaların tümü…

Bunlar, hem yaşadığımız hayatı hem de bayramlarımızı güzelleştirebilecek özelliklere sahip insanlarda bulunması gereken özelliklerdir. Ve  biz ne yazık ki tüm bu özelliklerin asimle olduğu, öyle bir zamana rastladık ki şu fani hayatta, insan olarak doğup ama insan olarak kalmakta zorlandığımız bir tarih şeridinin içinde yuvarlanıp gidiyoruz.

Oysa bayramlarda bir araya gelmenin en büyük fazileti tüm güzel duyguları paylaşmak, insanlığımızı hatırlamak, insani erdemlerimizi yitirmemek değil mi?

Peki, KURBAN BAYRAMI?

Sadece dinî bir ritüel mi yoksa zenginlerin gerçekleştirdiği geleneksel bir faaliyet mi?

Fakir fukarayı bulup inceden inceye hissettirmeden et yeme imkânı sunmak mı yoksa diğer zengin arkadaşlarına “Benim param var, kurban kesiyorum!” mesajını sosyal medya hesaplarından duyurmak mı?

Kestiği kurbanın üçte birini kendine almak yerine, birazını dağıtıp çoğunu derin donduruculara depolamak, sonra tıka basa et yemek mi?

Ya da kurban kanı akıtıp Allah’a yaklaştığını sanıp temizlendim deyip kul hakkı yemeye, yalana dolana devam etmek mi?

Her sene Hacca gidip sonra aynı günahlara yeniden bulanıp ertesi yıl yeniden arınmaya çalışmak mı?

Yoksa hepsi bir yana bayram gelse de tatile gitsek mi?

Daha saymak istemiyorum. Eskiden, şimdi kalmadı dediğim tüm bu erdemlerin en az yarısı vardı insanlarda. Hatta belki daha fazlası! Birlik beraberlik vardı, aç olanı gözetip incitmeden, kırmadan doyurmaya gayret etmek için çaba vardı, komşusu açken tok yatmamak vardı, vicdanlı insan, erdemli insan vardı. Vardı da vardı…

Ne kadar kötülük varsa yapıp kalp kırarak kurban kesince iyi insan olunmuyor ne yazık ki.

Kul hakkı yiyip, her tür hile hurdaya meyledip sonra kurban kesmek de olmuyor.

Sokakta çoluğa çocuğa sarkıp, insanları taciz edip sonra kurban kesmek de manasız.

İnsanları madden – manen sömürüp de sonra kurban kesilmiyor.

Ya nasıl olacak?

Dürüst, saygılı, namuslu, güzel ahlaklı, büyüğünü sayan, küçüğünü sevip koruyan iyi kalpli, sevgi dolu insanlar olunacak. Menfaat gözeterek değil, dostluk, kardeşlik, birlik beraberlik içinde olunacak.  Ama bir iki kişi yetmez, büyük çoğunluk. Yoksa ezilip kalır arada, şimdiki gibi, iyiler.

Yani insan olunacak ama insan da kalınacak!

Çok az insan günümüzde bunu başarabiliyor ne yazık ki!

İşte o zaman yine gelir, bayramların o eski tadı eminim. Çünkü her şey insan olmakla başlar, insan kalmakla anlam kazanır.

Hepinize mutlu bayramlar!