KAR SİYAH YAĞIYOR!…

 

Kuş tüyü kadar hafif, yumuşak ve saf…

Biri diğerine temas etmeden nazlı nazlı süzülen; binlerce, milyonlarca… Sayamadığım; saysam, yeter mi rakamlar bilemediğim, o letafet…

Ahhh!… Çocuk olsam, koşsam peşinde; genç bir âşık olsam melül melül hayal kursam çıtırdayan sobanın ateşi eşliğinde.

Pencerenin ardında, dumanı üstünde bir fincan çayın sıcağında tanık olsam, kardan adamın etrafında çığlık çığlığa eğlenen torunlarıma…

Koşsam, hayal kursam, izlesem, tanık olsam… Fark ettim ki; dilek şart kipinin gölgesinde izliyorum şimdi lapa lapa yağan karı, penceremden.

Çocuk olup koşmak yerine; aç açık, yiyecek ekmek; giyecek ayakkabı, palto bulamayan, başında bir çatısı dahi olmayan yavruları düşünüyorum endişeyle.

Önüne bir tas sıcak çorba koyacak, ateş yakacak evladı yanında olmayan yaşlıları merak ediyorum sessizce.

Sokakta dolaşan sahipsiz, aç, susuz hayvanları düşünüyorum… Birde kar bastırmışken, nereye sığınır, ne yer ne içerler, diyorum…

Hani “Eski bayramların tadı yok artık!” diyoruz ya, biliyor musunuz, eski kışların da tadı yok aslında!

Ne dostluğu ne sevgiyi ne ekmeğimizi bölüşebiliyoruz çünkü.

Ne yoksulluğu ne yalnızlığı paylaşabiliyoruz…

Düşenin elinden tutmak yerine, ayağımıza bağ olmasın diye bir tekme de biz atıyoruz.

Ekmeğimizi paylaşmak yerine, bir lokma daha fazla boğazımızdan geçirip, semirmek istiyoruz.

Dost meclislerin muhabbetiyle ısınmak yerine, dijital dünyanın soğuk dehlizlerinde kayboluyoruz.

Filim izler gibi çekirdeğimizi çit’lerken,  o cam pencereden seyrediyoruz kederli insanları…

Kusura bakmayın ama ben\ yağan kardan da o eski zevki alamıyorum artık. İşte sırf bu yüzden; o huzuru, o dinginliği, o saflığı da kirlettiğimiz hissiyatıyla gerçekten ama gerçekten çok üzülüyorum.

Hani bir münazara yapsak sizinle, ben artık “Kar siyah yağıyor” u savunurum herhalde !

 

Bembeyaz yağan kara özlem ve umutla…

Not: Özellikle bu soğuk günlerde, yoksullara daha fazla yardım eli uzatıp;  sokak hayvanlarına daha fazla yiyecek ve su bırakalım lütfen…