SÖNDÜR GECEYİ KALBİM…

Bu dünyada bir nesneye

Yanar içim göynür özüm

Yiğit iken ölenlere

Göğ ekini biçmiş gibi

                        Yunus Emre

Genç bir insanın ölümünü,  edebî bir hassasiyetle ancak bu kadar naif ama bir o kadar da güçlü ve çarpıcı anlatabilirdi bir şair. Her gün nice yağız delikanlının şehadete erdiği, o göğ ( henüz olgunlaşmamış, taze) ekinleri biçen ölümün soğuk yüzünü ne kadar yumuşatsa da Yunus, ateş düştüğü yeri yakıyor. Hayat denen muammayı iki dizede özetlerken,

“İşbu söze Hak tanıktır, bu can gövdeye konuktur
Bir gün ola çıka gide kafesten kuş uçmuş gibi” diyor gönül eri.

Elbet biliyoruz, bu can konuktur bu bedene. Bir gün kuş misali uçup gidecek kafesten kuş, onu da biliyoruz. Yere saçılan tohumun boy vermesi kadar doğal olsa da boy veren ekinin biçilmesi, olgunlaşmadan, zamanı gelmeden hasat değildir biçilen ekin!

Yorulduk her gün nice yağız delikanlıyı toprağa vermekten. Yürek dayanmaz oldu, ağlayan gözlerde yaşlar kurudu, anaların babaların, eşlerin, çocukların bağrı kor ateş, yürekleri taş oldu.

Mürekkepler kurudu, diller sustu, lâl oldu dudaklar…

Şırnak’ta, Cizre’de, Kilis’te… çelik bir tırpanla bahar fidanlarımızı acımasızca biçerken ölüm, elimiz kolumuz bağlı oturmaktan öte bir şey yapamıyor olmak kanatıyor yüreklerimizi. Gün geçmiyor ki ateş düşen bir ev olmasın. Gün geçmiyor ki bağrı yanan analar, sevdalılar olmasın. Gün geçmiyor ki gözü yaşlı masum yavrular babasız kalmasın…

Ya Rab! Dindir bu acıları. Güç kalmadı dayanacak, yürek kalmadı yanacak. Ateş, barut, toz, toprak kokusu, kara kara bulutların üstünde terk etsin vatanımızı. Bunca yıldır paylaştığımız ne var bugün paylaşılamayan? Bu uğurda verilen canlar yetmedi mi?…

Şimdi ay usul, yıldızlar eski

Haritalar gökyüzü gibi gitmiyor üstümüzden

Geçen geçti,

Geceyi söndür kalbim

Geceler de gençlik gibi eskidendi

Şimdi uykusuzluk vakti…

Şairin de dediği gibi söndür geceyi kalbim, bitsin bu uykusuzluk vakti!…