“Barışta evlatlar babalarını, savaşta babalar evlatlarını toprağa verir.” Heredot Üzgünüm… Hem de çok üzgünüm. Onlarca umut, onlarca fidan, onlarca hayat; hayallerini, umutlarını, sevgilerini, aşklarını, ailesini, sevdiğini ardında bırakıp Hakka yürüdü. Ardında koskoca acılar bırakarak… Peki, nedir acı? Parmağındaki bir kesik mi? Ağrıyan bir diş ya da yediğiniz bir tokat mı? Böbrek ağrısı, taş sancısı vb… ? Diğer ağrılarla kıyaslandığında en büyük ağrı, bir annenin çektiği doğum sancısıdır denir. Annelerin duyduğu en büyük acı bu mu gerçekten? Değil!… En büyük acı bir annenin yitirdiği evladının, yüreğinde hiç dinmeyen yangınıdır. Ne doğum sancısı ne böbrek ağrısı; evlat ağrısı… Ağrıların ağrısı! Yavrusu uyurken, evladının nefesini dinlemeyen anne baba yoktur sanırım. Hele de azıcık…