Acıyı yazmak, acıyı yaşamak, acıyla yaşamak… Nasır tutmuş yürekler bile acırken, acıdan nemalanmak… Dün, yaşanan acılarımız karşısında dünya neden az tepki veriyor, neden acımızı bu kadar az paylaşıyor diye serzenişte bulunurken bugün, dünya bizden daha çok hassasiyet gösteriyor demenin utancı içinde sızlıyor yüreklerimiz. 44 can, 44 hayat, 44 yürek sustu daha birkaç gün önce. Belki birçok kişi için istatistikî bir veri gibi görünen ama her biri kendi hikayesini yaşayan 44 yürek ve o yüreklerle birlikte çarpan 44 ocak söndü. Ülkem insanı, sosyal medyada içini döktü, politikacıları ekran önünde afilli laflar etti, kınadı… Sonra?… Daha birçok terör eyleminde olduğu gibi soğudu, soğutuldu yürekler ve birden hayat yine kaldığı yerden akmaya…