Cebindeki hayal kırıklıklarını, hüzün ve kederi masaya koyup , dertlenen insanlar kümesiyle doldu dünya… Hangi yöne baksak kanadı kırık, yetim bakışlı, solgun benizlilerin, kuyruklu yıldızlara takılan yalnızlıkları ile yanan son kibrit çöpünün soluk ışığında tükenen hayallerini görüyoruz hep… Dilek balonlarını, uçurtmanın kuyruğuna ekleyen, bencil bakışlara işleyen sadece “ben” diyen; “bana ait olmalı tüm güzellikler” diyen insanlar yığını… Sokaklarda aylak aylak dolaşan amaçsız, sevgisiz, boş insanların soğuk gölgelerinde taş kesen masumiyet ve erdem… Nedir koskoca dünyaya sığamayacakmışız gibi hırslarının kurbanı, açgözlü insanlardan çektiğimiz? Nedir maddeye tapan, manayı unutan haya yoksunu insanların sayısını gitgide artıran? Kimdir bizi insanlığımızdan çıkaran? Oysa biri çıkıp “Durun, dünya geniş, dünya güzel, toprakları bereketli, suyu bol, havası…