“Hayat bayram olsa” derdik eskiden… Şimdi düşünüyorum da; yüzünü bu kadar eskittiğimiz, rengini bu denli soldurduğumuz, boynunu pervasızca büktüğümüz zavallı bayramları… İçim acıyor… Dünyanın dört bir yerinde ve ülkemizde süren kavgalar, savaşlar, ölen, sakat kalan, annesiz babasız kalan onca çocuk geliyor aklıma; utanıyorum yaşadığım bayramlardan… Meğer dünyanın en şanslı çocukları bizmişiz de farkında değilmişiz diyorum. Ne büyük şansmış,  çocukluğunu doyasıya yaşayabilmek. Gerçekten mutlu olabilmek… Sokakta kaçırılır mıyım, başıma bir şey gelir mi demeden, arkadaşlarımın, dinini, mezhebini, rengini düşünmeden, sorgulamadan akşam karanlığına kadar toz toprak içinde onlarla oynayabilmek meğer ne büyük mutlulukmuş. Bayramları bayram olarak yaşayabilmek hele… Bugün maziye gömdüğümüz o tatlar, o lezzetler şekersiz çikolata gibi şık ambalajlarda paketlenmiş, tatsız tuzsuz…