Bu kaçıncı sayfa yırtıp attığım? Kalem, kâğıttan utanıyor; kâğıt, kalemden. Mürekkep, akmak istemiyor kelimelerin üzerine, bunca kanın aktığı yerde. Ellerim titriyor, aklım kabına sığmıyor, bir gidiyor, bir geliyor. Yazdığım her kelime, kifayetsiz, ruhsuz, anlamsız kalıyor. “Allah’ım, sen aklımızı koru!” ama sadece aklımızı değil “Kadınlarımızı, çocuklarımızı, gençlerimizi, yaşlılarımızı, kısacası hepimizi koru!” Siz, kafanızı kaldırıp etrafınıza baktığınızda etrafınızda güvenebileceğiniz hiç kimse görememek, herkesi katil zanlısı bir psikopat olarak görmek nedir bilir misiniz? Hele bir empati yapın ve çevrenize o gözlerle bakın, anlarsınız ne demek istediğimi! Herkes, ekran başında film izler gibi izlediği görüntüleri, kendi başına gelmeyecekmiş gibi izlerse zaten vah halimize! Ki ne yazık ki son zamanlarda durum öyle oldu. Şiddet içerikli…