Canım yanıyor, içim acıyor… Nereden başlanır söze? … Başı neresi, ortası neresi bilemiyorum… Yüreğim Soma’da yanan ocak yüzünden sönen ocaklarda şimdi… Her yürek kömür ocağına, Her ev bir ölü evine dönüştü… Maden ocağından duman; diğer ocaklardan acı, hüzün ve keder tütüyor şimdi… “Ne kadar çok öldük yaşamak için…” Onat Kutlar’ ın da dediği gibi yaşamak için, hayatlarını yitirdiler… Yaşamak için çalışırken, öldüler… Ne yaman çelişki ki toprağın altında geçen ömürlerinden toprağın altına yürüdüler… Kömür karasının, yerini ölüm karasına bıraktığı Soma’da yerin metrelerce, kilometrelerce altında ekmeğini arayan, ekmeğini ararken canlarını kaybeden canlarımızın acısıyla yanıyor, yanıyor, yanıyor yüreklerimiz… Kara kömür çukuruna düştük, tek yürek olduk doğrulmak istiyoruz ama olmuyor daha çok taze,…