Kaçınca uykuların, gece boyunca karanlıkta ıslık mı çaldın? Peki, geçti mi korkuların?… Yoksa bütün gece mutluluğu mu aradın? Biliyorum, işte tam o sırada uykuya daldın… Bir kalabalıkta koşuyordun, sanırım en baştaydın. Gecenin karanlığında ıslık çalarken, bir fısıltıya kandın. “Uzaklarda, çoook uzaklarda. Aradığın mutluluk Kaf Dağı’nın ardında!”. Koştun… Ardına bakmadan koştun. Ardında koşan insanları fark etmeden, koştun… Sonra karşıdan aynı hızla gelen kalabalıkla karşılaştın. Sordun “Siz nereye?…” “Uzakta, çoook uzakta mutluluk varmış, Kaf Dağı’nın ardında. Onu bulmaya!…” Oysa sen, o insanların gitmek istediği, uzak dediği yerden geliyordun. Kaf Dağı’nın orada olmadığını çok iyi biliyordun. Tıpkı senin gittiğin yerden gelen insanların, orada Kaf Dağı’nın olmadığını bildikleri gibi. Peki, o zaman neredeydi…