Her gün otobüs durağında karşılaştığım aslında hiç tanımadığım ama sürekli aynı ortamı paylaştığım insanlara hafif bir tebessümle dostane bir “Merhaba” demeyeli ne kadar zaman oldu hatırlamıyorum. Ama takriben Türkiye’ye yerleştiğim günden itibaren olduğunu söyleyebilirim… Dili, dini, memleketi farklı insanların yaşadığı topraklarda her daim; sabah işe giderken, sokakta yürürken göz göze geldiğimiz ama aslında hiç tanımadığımız insanlara “merhaba” diyebildiğimiz, sorgusuz sualsiz aynı hassasiyetle ve mütebessim bir çehreyle cevap alabildiğimiz, güler yüzle selamlaşabildiğimiz zamanları ve mekanları özledim… İnsanın insana saygı gösterdiği, özgürlüklerini, başkalarının özgürlüklerinin başladığı yerde kısıtlayabildiği, en basit görgü kuralına milyonlarca başka anlamlar yüklemek yerine en basit anlamıyla; sevgi, saygı ve hoşgörüden ötesi olmayan anlamıyla içime çekmeyi de özledim… Hâlbuki bizim…