Canım annem GÜNAL AYAZ ‘ın ardından… Uzun zamandır kâğıt, kaleme küs ben onlara küsüm anne. Oysa bilirsin çocukluğumdan beri ne çok severim onları. Tek bir kelime yazmak gelmedi aylardır içimden. Eylülün sonuydu sen sözcükleri söylemeyi bıraktın ya, ben de yazmayı bıraktım anne… Sen yeniden konuşunca ben yazacaktım yeniden… Oysa sen şimdi ebedi suskunluğuna büründün, tüm sözcükler lâl oldu. Kelimeleri tükettiğin ve sonsuz sükûta doğru çıkacağın yolculukta hazırlığa geçtiğin o hazan mevsiminde dökülen yapraklar gibi bugün, ebediyete yiten sözcüklerle artık sonsuz bir sükût hâkim oldu diline. Geriye sararmış yapraklar misali anılar kaldı resimlerde. Bugün paslanmış kelimelerimin arasından seçtiğim sözcüklerle sana yazmak istedim… Ben seni duyamasam da sen beni duy istedim. Biliyorum,…