Çinliler şöyle der:  “ İnsanların umutları gökteki yıldızlar kadardır. Yalnızlık, bir insanın gökteki milyonlarca yıldızdan birini dahi görememesidir. ” Sadece gözlerimizin değil gönlümüzün de kör olmasıdır yalnızlık. Sana uzanan elleri görmemek, söylenen sözleri duymamaktır… Issız kalmanın bir tonudur… Işıksız, renksiz, sessiz hissetmek, üşümektir… En kalabalık caddede insanların arasında kaybolmak bazen, bazen yorgun kalbin tek bir çizgide buluşması bazen de soğuk bir geceyi içselleştirmektir… Kimi zaman okuduğun bir kitabın sayfalarına dalıp bu dünyadan soyutlanmak… Kimi zaman fırtınalı bir denizin ortasında, ölüme meydan okuyarak sırtındaki can yeleğine sarılmak… Kuytu bir gecede, umutsuzca nefes almaya çalışmak… Kalbin hızlı hızlı çarparken, sebebine kulaklarını tıkamaktır yalnızlık. Dört mevsimi kurak yaşamaktır. Yaz yağmurunda sırılsıklam ıslanmak ama…